2 april is de sterfdag van mijn jongste schoonzus, ze was ons bruidsmeisje en natuurlijk nog heel veel meer. Ze ginnegapte altijd de hele zaak bij elkaar en was vaak het zonnetje in huis. Haar gezondheid was niet optimaal maar toch ging het lang goed en haar overlijden kwam daardoor heel onverwachts en hard aan. 2 april, we houden de dag vrij in de agenda en we komen allemaal bij elkaar om het glas te heffen en haar eer aan te doen.

Vaak komen we dan samen bij mijn oudste schoonzus, die heeft de ideale ruimte. Die ruimte was dit jaar nog idealer maar nog niet alles wat het idealer maakte was al opgeruimd, aangesloten of in bedrijf. Wij waren second best, geen probleem, er gaan veel makke schapen in een hok. Bank verschoven, stoelen aan de kant, de planten in de vensterbank op standje veilig, glaswerk op tafel en fris en zo koud gezet.

Ha, daar komen de eersten aan met de jongste telg in de wandelwagen. Gelukkig voor mijn vrouw, kersverse oma, moet ze de fles nog hebben. Dan komen de andere schoonzussen met soep en salades en wij gooien de knaks in de pan. Het hok vult zich met de makke schapen en als iedereen een glas in de handen heeft neemt mijn oudste schoonzus het woord. Ze doet dat meestal, kan het als de beste verwoorden. Daarna is de gang naar de keuken en gaat de jongste telg van arm naar arm. Ze lijkt wel een beetje op een doorgeefpakje met het risico van een volgepoepte luier. Afspraak is wie ze dan in de armen heeft verschoont ze ook.

2 april, eren en herdenken en nieuw leven komen bij elkaar. Oh ja, de ouders waren zelf de klos met de poepluier.