Ik stap het kantoortje binnen waar ik mijn gereserveerde duo fiets op kan halen. Mijn vrouw heeft die gereserveerd, rijdt vaker met die fiets in de buurt. “Dag mevrouw Rikken” roept ze met een glimlach op haar gezicht, “we zullen dat fietsie eens even uit de stalling trekken”. Hup, rollator aan de kant en met geroutineerde gezwindheid wordt mijn leenfiets buiten geparkeerd.

“Je weet hoe alles werkt” vraagt ze nog even voor de zekerheid. Ik knik van ja, heb een paar weken geleden uitleg gehad van de toeters en bellen dus ik ben geen gevaar meer op de weg. Op naar mijn eerste “klant”. Is toch even wennen aan zo’n driewieler op het fietspad. Mijn “klant” is Toon. Oud buurman en inmiddels 94 en staat te popelen om mee te gaan. Ik parkeer mijn fiets achteruit bij het bankje van zijn huis en doe het geluid van een achteruit rijdende vrachtauto na. De toon is gezet en met grapjes en wat serieuze aanwijzingen installeer ik hem op de fiets. Hij begint gelijk te trappen dus ik roep ho. Eerst de handrem er af Toon, daarna kan het gas er op.

We fietsen de straat uit en komen dan in het buitengebied van Wijchen. Tjonge roept Toon, hier ben ik in 25 jaar niet meer geweest. Oh ja, die boerderij ken ik nog wel, daar woonde de familie Willemsen met 13 kinderen. En daar stond de kippenschuur van Frans de Kiep. Tja, Toon kent half Wijchen en al fietsend komt ook half Wijchen voorbij. Na een enerverend tochtje zet ik hem weer af bij zijn bankje voor het huis. Later op de avond krijgen we een appje van zijn dochter. “Mijn vader was bekaf maar kan niet wachten op het volgende tochtje”. Oud maar nog lang niet versleten.