Heel, heel, half, heel, heel, heel, half. Ik heb er lang over gedaan om er ook maar iets van te snappen. Met behulp van twee vrienden en heel veel geduld begin ik het nu door te krijgen. Voor een van die twee vrienden is het gesneden koek, die schudt het zo uit zijn mouw. Doet ook of het de normaalste zaak van de wereld is. Maar; hij heeft er een online studie voor gevolgd en dan ben je al snel in het voordeel. Ook als hij er met gelijkgestemden over praat hangen wij aan zijn lippen en proberen er dan verstandig over mee te praten. Dat lukt dan meestal niet. Zoals gezegd; we maken vorderingen.

Mijn andere vriend bekijkt zoiets van onder naar boven, van links naar rechts. Hij maakt dan ook meer vorderingen dan ik, maar het gaat wel met drie stappen vooruit en dan weer twee achteruit.
Heel, heel, half, heel, heel, heel, half. We praten er regelmatig over, soms met wat stemverheffing als we er weer wat over gelezen hebben en van mening zijn dat we het nu toch echt bij het rechte eind hebben.

Laatst heeft vriend één het op de piano uitgelegd. Kijk; je begint gewoon ergens en dan zie je het vanzelf. Heel, heel, half, heel, heel, heel, half. Het is gewoon een toonladder, meer niet, simpel toch? Wij kijken schaapachtig, ontkennen, kijken nogmaals, proberen het uit en slaken een diepe zucht. Ja ho, goed allemaal maar hoe past een/drie/vijf hier nou in? En zo zijn we de muziek bij vallen en opstaan aan het ontdekken en passen het gelijk toe op onze trombones maar dan klinkt het vaak net wat anders. Effe stemmen, misschien scheelt dat.