Het is snikheet en de plantjes in de tuin staan te schreeuwen om wat water. Die er al wat langer in staan draaien er hun blaadjes niet voor om, om er een beetje vrolijk bij te staan. Maar ik heb er een paar dagen geleden ook wat jong spul in gezet. En jong spul moet je nou eenmaal in de gaten houden.

We proberen zoveel mogelijk water op te vangen voor noodgevallen. Watertonnen die gevuld worden via de regenpijpen en het eerste douchewater vangen we op in emmers. Maar, de emmers zijn leeg en de bodem is in zicht in de regentonnen. Ik geef dus gehoor aan die schreeuwlelijkerds in de tuin door de tuinslang uit te rollen en de kraan open te zetten. Om het goed te doen ben je wel effe bezig. En het moet met beleid. Geen harde straal op tere blaadjes en eerst de grond wat nat maken zodat het er niet aan alle kanten af loopt.

Met zo’n slang in standje automatisch gaan je gedachten al snel alle kanten op. De blauwe regen stond ook tegen ons ouderlijk huis en de,wat wij noemen, examenbloemen (van die lange gele die in mei overal lang de slootrand staan) doen mij ook denken aan vroegere tijden. Een paar jaar geleden heb ik een vlinderstruik in de tuin gezet. Die krijgt altijd wat extra aandacht omdat die een verbinding vormt met onze kleindochter die helaas nooit kon genieten van onze tuin. En er staan natuurlijk van die haaibaaien tussen die diepgeworteld alle water weg slurpen.

Na een halfuurtje ruim ik de zaak weer op en samen kijken we naar het Acht Uur Journaal. De wereld wordt dan de tuin in het klein. Veel die bijna dood gaan van de dorst en twee haaibaaien die alle water weg slurpen.