In juni 2022 zette een overlijdensadvertentie in de Gelderlander mijn wereldje even stil. Totaal onverwachts werd ik teruggevoerd naar mijn jeugd met veel mooie en enkele treurige momenten. De advertentie heeft wel een steen in mijn rivier verlegd en een van die veranderende stroompjes resulteerde in het ter hand nemen van de pen, figuurlijk dan want meestal rammel je tegenwoordig op een toetsenbord. 

Na wat gestuntel met gedachten op papier bleek dat ik net als mijn vader en mijn zus wel wat aanleg had om verhaaltjes te schrijven. Dat mijn vader dat kon wist ik ook niet maar dat was weer een ander stroompje in de rivier. Lang voordat Joep zijn flappie schreef en zong had mijn vader het kerstkonijn al verwoord in een pagina’s lang kerstgedicht. Aangemoedigd door de rubriek in de Gelderlander “Hoe leerde jij je vrouw kennen” pende ik mijn kennismaking op papier in de hoop dat wat mensen in mijn vrouw’s kringetje het zouden lezen. Uiteindelijk werd het verhaaltje geplaatst in de rubriek Gastschrijvers maar de impact was veel groter dan gedacht. Wel mooi om de trots voor je vrouw zo te kunnen verwoorden en kenbaar te maken aan de wereld (nou ja, regio).

Na dit verhaaltje volgde er nog een aantal, als je eenmaal de smaak te pakken hebt is het gewoon moeilijk om te stoppen. Ik kan het iedereen aanraden. En niet getreurd als ze niet in de rubriek Gastschrijvers komen, er zijn zoveel mooie verhaaltjes en de krant van vrijdag leukt er lekker van op. En anders maak je gewoon iets op het web, mijn verhaaltjes kun je dus hier lezen.

Hoe een verlegde steen in de rivier je stroompjes kunnen veranderen.