Toen we ons huis kochten in 1984 waren we maar wat blij met de kelder waar we onze voorraad in kwijt konden. Wat minder blij waren we een paar jaar later toen met hoog water deze niet waterdicht bleek te zijn. Na veel hak/breekwerk en het opzetten van een waterdichte smeerlaag van 1 meter hoog hielden we 40 jaar droge voeten in de kelder.

Maar begin dit jaar ontkwamen we er ook niet aan. Langzaam ontstonden er donkere vlekken in de keldervloer en op een gegeven moment druppelde het water over de smeerlaag. Dat werd dus letterlijk dweilen met de grondwaterkraan open. Naarmate het grondwaterpeil daalde, daalde ook het water in de kelder. Tijd voor actie dus. De kelder uitruimen was gelijk een goede gelegenheid overbodige spullen en alles wat ook maar een beetje muffig rook, af te voeren. Soms naar de kringloop, meestal naar de stort.

Maar toch staat het halve huis nog vol met dozen, blikken en plastic opbergboxen. We moeten dus nog verder ontspullen. Daarbij kregen we, toen we tevreden op de bank tv zaten te kijken, onverwachte hulp. Met het verplaatsen van de voedselvoorraad van de kelder naar de kamer was blijkbaar een kelderbewoner zijn voedselvoorraad kwijt. Wat doe je dan? Juist, je gaat je neus achterna. En net onder een spannend gedeelte van de film stak hij zijn neus om de tafelpoot om na de ijselijke gil van mijn vrouw weer razendsnel te verdwijnen. Hij nam de poten en mijn vrouw de benen. Wat pindakaas in onze muisvriendelijk val was de oplossing en hopelijk vindt hij de weg niet terug en had hij geen vrienden of familie.

Onze voorraad gaan we halveren en in plastic boxen opslaan. Nu nog de kelder verder waterdicht maken, mooie klus voor een pensionado.