Ik ben niet zo’n kroegtijger, wordt wel regelmatig aangemoedigd met “kom er effe bijzitten, pilsje pakken op de goede afloop”. Op de vraag welke goede afloop komt dan meestal een antwoord waar je niets mee kunt. En dat hoort ook zo.

Laatst was het druk in het dorp, het vierdaagseorkest trad op en die hebben een reputatie hoog te houden. Ik zat op het terras aan een lekker pilsje toen onverwachts de nieuwe vriendin van mijn neefje vroeg of het stoeltje naast mij nog vrij was. Na het bekende handgebaar ging ze naast me zitten.

“Op een of andere manier kom je me bekend voor” zegt ze. Ik lach en beaam het. Ik ben Theo, een van de ooms van je vriend maar ik vergeef het je, zo vaak zien we elkaar ook weer niet. “Oh ja” zegt ze “ik ben Lies en nu gaat me wel een lichtje op. Volgens mij zie ik wel eens een stukje van jou in de krant staan, klopt dat?”. Dat kan ik niet ontkennen, het is wat het is. “Wat leuk, doe je dat al lang? En hoe heb je ontdekt dat je dit kunt. Ga je jouw stukjes bundelen? Of ga je nu een boek schrijven?”

En zo wordt ik onderworpen aan een soort kruisverhoor. Maar goed; ze bestelt er nog een pilsje bij dus ik geef netjes antwoord op allerlei vragen. En ik moet zeggen, het was best wel gezellig en het vierdaagseorkest was weer geweldig op dreef zoals gewoonlijk. Na het concert zegt ze: “leuk je gesproken te hebben, en binnen kort kom ik met mijn vriend op je verjaardagsfeestje geloof ik”. “Oh ja” denk ik “ daar kom ik niet meer onderuit, ik ben 70 geworden en eens in de vijf jaar overleef ik zoiets wel”.