Ik schrik wakker. Te laat? Ik kijk op de klok, nee gelukkig niet. Mijn vrouw is al lang en breed op en zit al aan het ontbijt. Is van nature een ochtendmens maar nu ze met pensioen is verschuift dat heel langzaam de dag in. Ik heb dat geschuif al achter de rug.
De zon laat zich nog niet zien maar met een beetje geluk piept hij zo de keuken in. We lezen de krant maar voor we die uit hebben is het tijd, we moeten gaan. Vandaag staat er een gezonde spanning op de dag, onze eerste oppasdag als opa en oma. Gelukkig woont onze kleindochter in de buurt maar met alle spullen die mee moeten, moeten we toch met de auto.

Stipt 8 uur staan we voor de deur en staan de glunderende ouders ons al op te wachten. Sssssst, niet bellen, Mia slaapt nog. Effe later halen we ze uit bed en een paar bruine kijkers in een slaapzak zorgen voor een stralend begin van de dag.
Na gestuntel met de kinderwagen (hoe gaat in vredesnaam de bak er af), schone luier en de fles is het zwaai zwaai naar pappie en mammie. Thuis moeten we de zaak even goed reorganiseren want er staan ineens wel heel veel babyspullen bij.

Op naar het dorp, boodschappen doen. En natuurlijk komen we bekenden tegen en de aaaachs en ohhhhs nemen we graag in ontvangst. Zo kabbelt de dag verder en zelfs van de bekende poepluier raken we niet van de leg, hebben het eerder meegemaakt en de roestige routine is snel opgepoetst. Rond etenstijd druppelen de 2 suikerooms binnen, gevolgd door mamma Mia. Onder het eten zijn alle ogen gericht op kwatta en na de koffie sluiten we de tent. De voorstelling is afgelopen maar volgende week is de volgende.