Mocht je denken dat je het kunt missen, heb je het mis. Je wordt er voortdurend aan herinnerd in de krant, televisie en je telefoon. 14 februari; Valentijnsdag. De dag dat de verborgen liefde even het daglicht kan verdragen. De dag dat er voor je vrouw een kaartje met een geurtje en een kleurtje in de bus valt. Vorig jaar speelde ik nog de verongelijkte onschuld maar mijn vrouw herkende mijn handschrift. Dus moest ik het dit jaar handiger aanpakken. Ik blijf natuurlijk verkondigen dat ik niet achter dit soort strapatsen zit.

Dit jaar had ik gekozen voor de mistery guest. Ik had een tafeltje voor twee bij een leuk restaurant geregeld. Daarna liet ik aan mijn vrouw weten dat er iemand naar mij had gebeld die ze kent, met de vraag of ik ze op die dag ergens heen zou kunnen brengen. Je fungeert als chauffeur zogezegd. Voor de dag zelf had ik mijn auto glimmend opgepoetst, mijn beste pak aangetrokken en mijn vrouw op de achterbank plaats laten nemen. Via een leuke omweg ben ik naar het gereserveerde restaurant gereden. Diverse restaurants kwamen voorbij maar vielen met een zucht af. Jammer, ook hier niet riep ze. Vol vertwijfeling vroeg ze zich af waar ze in hemelsnaam heen werd gebracht.

Toen ik ter plekke was liet ik dat zogenaamd even weten via de telefoon en zei: ok, zal ik doen. We stapten uit bij jachtslot Mookerheide waarop mijn vrouw zei: zo zo, chic hoor. Ik begeleide haar naar binnen en zei: ik hoorde net ook dat je geheime liefde liever geheim blijft, en heeft gevraagd of ik hem zou willen vervangen. Vol spanning keek ik naar haar reactie. Ach lieverd, zei ze. Ik had het allang door, maar een leuk diner laat ik me niet door de neus boren.